Na twee dagen vroeg uit de veren, konden we vandaag lekker uitslapen. Tot wel 9 uur om precies te zijn. Voor sommige misschien niet genoeg, maar we doen het er maar mee. De dag startte met een rustig ontbijtje in de ochtendzon. We deden de standaard dingen, naar de wc, even tandpoetsen, een nodige kop koffie drinken en de drankflessen van de vorige avond opruimen (geen zorgen, helemaal legaal). Wat zagen we toen? Waar was de Hugo heen? Het was een mysterie dat ons de hele dag treiterde. Toch moesten we verder met de dag.

Nu kwam het programma waar we het hele jaar zelf voor gespaard hebben: het spaaractieprogramma. We gingen lasergamen en funbowlen. De heentocht was een avontuur om niet te vergeten. Dichtbegroeide bossen en diepe zandvlaktes. Toen we buiten adem aankwamen, kon het feest beginnen. In groepen van 12 gingen we lasergamen, team rood tegen team blauw. Allemaal namen we een alter-ego aan: Dirge, Hook, Bombshell en Bonecracker waren de namen die we kregen. Zodra de witte lichten begonnen te branden, sprintten we het labyrint in. Links, rechts overal waren doodlopende wegen en de levensgevaarlijke vijand lag altijd op de loer. Sommige sprinten naar de brug, die zich midden in het labyrint bevond, andere hadden een ander plan van aanpak. Na twintig intense minuten, kwamen we veilig uit de strijd. Tot de laatste ronde, waar het er grof aan toe ging. Luuk, een van onze dappere soldaten, was gesneuveld. Hij was geraakt met een geweer, toen hij de hoek te vluchtig om sprintte. Tot zover het lasergamen.

Bij funbowlen veranderde de competitie in samenwerking. Voor de mensen die dit niet doorhebben, funbowlen is NIET hetzelfde als bowlen (al snappen we de verwarring). Funbowlen mist het essentiële element van bowlen, namelijk de bowlingbal (dat en de gore schoenen die niemand ooit aan wil en naar zweetvoeten ruiken). In vier groepen van zes personen gingen we de vriendelijke competitie in. De een deed het beter dan de ander, maar iedereen steunde elkaar. Aanmoediging werd met groot enthousiasme gegeven vanaf de zijlijn. Na drie a vier rondes, kregen we toch wel trek. Heerlijke gefrituurde hapjes, kwamen al snel onze kant op. Zodra we wat snacks ophadden, hoorde je niemand meer klagen.

Toen het tijd was om terug te keren, besloten we een rustigere route te nemen. We wisten niet of na deze intensieve dag, de gevaarlijke binnendoorweg nog aankonden. Wat mensen gingen douchen, wat mensen slapen, wat mensen het mysterie van de hugo oplossen. En ja hoor, hij is gevonden en veilig terug in zijn emmer geplaatst (voor de mensen die zich daar zorgen over maakte). Nu zijn we aan het wachten op onze welverdiende pizza’s. Als deze op is, zullen we een uitdagend programma starten en laat opblijven want morgen is het onze vrije dag. Maar die verhalen horen jullie vanzelf wel.

Toedelidokie,
Ella en Laurie.